Laura vierde haar 50-jarig jubileum bij Vivent
12 aug , 12:15 • Nieuws
Vrijdag 9 augustus 2024 was een bijzondere dag voor verzorgende wijkverpleging Laura van Kaathoven (67). Op die dag vierde Laura met collega’s, familie en vrienden haar 50-jarige (!) jubileum bij Vivent. Na al die jaren geniet ze nog steeds van haar werk. “Ik ben met pensioen, maar blijf met heel veel plezier een halve dag in de week werken voor Vivent.”
Laura was zeventien toen ze stopte met haar opleiding tot coupeuse. “Ik kwam uit een dorp, Empel, en voelde me niet thuis tussen al die stadse meiden op school. Toen ik dat thuis vertelde, waren mijn ouders heel duidelijk: ‘prima dat je stopt, maar dan ga je wel aan het werk’. Toevallig kwam op dat moment bij de voorloper van Vivent een baan vrij in de gezinsverzorging, en dat leek me wel wat. Ik ben namelijk graag onder de mensen en houd ervan om te zorgen. Mijn eerste gezin kan ik me nog goed herinneren, dat was van de koster van de Sint Jan. Moeder was ziek en ze hadden vijf kinderen, dus ik kon aan de bak. Je was dan van 8:30 tot 17:00 uur bij het gezin en deed eigenlijk alles: boodschappen, wassen, poetsen, koken, met de kinderen spelen… Ik leerde elke dag en werd heel snel zelfstandig. Prachtig werk, dat ik 25 jaar heb gedaan.”
Nieuwe uitdaging
Na 25 jaar vond Laura het tijd voor iets nieuws. Hoe leuk het ook was, het werken als gezinsverzorger was zwaar. “Ik kreeg steeds meer gezinnen op een dag en dat was pittig.” Na een gesprek met haar manager en het volgen van enkele opleidingen vindt ze een nieuwe uitdaging: verzorgende wijkverpleging. “Het leuke van dat werk is de dynamiek die het met zich meebrengt”, vertelt ze. “Je komt telkens weer in een nieuwe situatie, elke 45 minuten een andere omgeving. Je leert improviseren en hebt veel verschillende mensen om je heen. De kunst is het om cliënten altijd in hun waarde te laten en ze zoveel mogelijk hun zelfstandigheid te laten bewaren. Er zijn wel wat dingen veranderd in de tijd, gelukkig maar! Wij draaiden vroeger regelmatig dubbele diensten, van 07:00 tot 12:00 en van 16:00 tot 21:00. Dat mag nu niet meer. En hoog-laag bedden en tilliften hadden we lange tijd niet, ik tilde de cliënten uit bed in hun stoel. Een aanslag op je lichaam.”
Na 25 jaar vond Laura het tijd voor iets nieuws. Hoe leuk het ook was, het werken als gezinsverzorger was zwaar. “Ik kreeg steeds meer gezinnen op een dag en dat was pittig.” Na een gesprek met haar manager en het volgen van enkele opleidingen vindt ze een nieuwe uitdaging: verzorgende wijkverpleging. “Het leuke van dat werk is de dynamiek die het met zich meebrengt”, vertelt ze. “Je komt telkens weer in een nieuwe situatie, elke 45 minuten een andere omgeving. Je leert improviseren en hebt veel verschillende mensen om je heen. De kunst is het om cliënten altijd in hun waarde te laten en ze zoveel mogelijk hun zelfstandigheid te laten bewaren. Er zijn wel wat dingen veranderd in de tijd, gelukkig maar! Wij draaiden vroeger regelmatig dubbele diensten, van 07:00 tot 12:00 en van 16:00 tot 21:00. Dat mag nu niet meer. En hoog-laag bedden en tilliften hadden we lange tijd niet, ik tilde de cliënten uit bed in hun stoel. Een aanslag op je lichaam.”
Genoeg te doen
Nu ze met pensioen is, werkt ze toch nog een halve dag in de week voor Vivent. “Zo lang ik gezond blijf, wil ik dat blijven doen. Nog steeds met heel veel liefde en binnen een heel fijn en hecht team!” De rest van de tijd verveelt ze zich niet. “Arnold en ik hebben geen kinderen, maar we hebben genoeg te doen. Ik lees graag, houd van fietsen, ga elke ochtend een uur wandelen in Maaspoort waar we wonen. En we zijn klussers, hebben samen ons huis verbouwd. Daarnaast kook ikgraag, we maken ritjes op de motor en elke maandagmiddag pas ik op de kleinkinderen van mijn broer. Wij zijn mensen-mensen en daarom was het ook zo mooi om mijn jubileum met familie, vrienden en collega’s te vieren. Het was een heel gezellige middag in eetcafé de Lachende Vis, vlakbij ons huis. Er waren zelfs drie oud-collega’s van veertig jaar terug. Zo bijzonder!Vijftig jaar werken voor één baas komt niet vaak meer voor. Het laat wel zien hoe goed ik het naar mijn zin heb gehad bij Vivent en haar voorlopers.” Lacht: “En voorlopig zijn ze nog niet van me af!”
Nu ze met pensioen is, werkt ze toch nog een halve dag in de week voor Vivent. “Zo lang ik gezond blijf, wil ik dat blijven doen. Nog steeds met heel veel liefde en binnen een heel fijn en hecht team!” De rest van de tijd verveelt ze zich niet. “Arnold en ik hebben geen kinderen, maar we hebben genoeg te doen. Ik lees graag, houd van fietsen, ga elke ochtend een uur wandelen in Maaspoort waar we wonen. En we zijn klussers, hebben samen ons huis verbouwd. Daarnaast kook ikgraag, we maken ritjes op de motor en elke maandagmiddag pas ik op de kleinkinderen van mijn broer. Wij zijn mensen-mensen en daarom was het ook zo mooi om mijn jubileum met familie, vrienden en collega’s te vieren. Het was een heel gezellige middag in eetcafé de Lachende Vis, vlakbij ons huis. Er waren zelfs drie oud-collega’s van veertig jaar terug. Zo bijzonder!Vijftig jaar werken voor één baas komt niet vaak meer voor. Het laat wel zien hoe goed ik het naar mijn zin heb gehad bij Vivent en haar voorlopers.” Lacht: “En voorlopig zijn ze nog niet van me af!”
