Column Carolien Burghout JBZ : 'De zee en verlies'

Carolien Burghout is Verpleegkundig Specialist Hematologie en promovendus ‘Zorg in de laatste levensjaren’ in het Jeroen Bosch Ziekenhuis. In haar column krijg je een inkijkje in haar werk.

𝗗𝗲 𝘇𝗲𝗲 𝗲𝗻 𝘃𝗲𝗿𝗹𝗶𝗲𝘀 

Terwijl ik heerlijk een boekje lees op het Franse strand, zijn de kinderen druk in de weer om een burcht te maken in het zand. Het zal niet lang meer duren voordat het vloed wordt en de zee een groot deel van het strand weer zal opslokken. Het is een fascinerend schouwspel: de snelheid waarmee de zee terrein wint, maar ook hoe gemakkelijk bij eb het strand weer teruggegeven wordt. Ik waan me terug in de tijd, naar de vakanties in Zeeland samen met mijn ouders. Ik deed met mijn broer en zus precies hetzelfde als wat mijn eigen kinderen nu doen. Gelukkig zijn sommige dingen tijdloos, denk ik met een glimlach.

De zee komt steeds dichterbij. Er wordt nog hard gewerkt: hier een schepje zand erbij, daar de geul nog wat dieper maken. Alles wordt gedaan om zo lang mogelijk beschermt te blijven tegen de golven die nu met rasse schreden dichterbij komen en kapot slaan op het strand. Het is wachten op de eerste golf die hun kuil instroomt en de zee volledig bezit zal nemen neemt van hun bouwwerk. 

Mijn gedachten gaan naar een patiënt waarmee ik jaren terug mooie gesprekken had over de impact van de kanker op haar en het gezin en hoe zij zich leerde losmaken van het leven. Het schouwspel dat zich voor mijn ogen afspeelt, is misschien wel een goede weergave van hoe zij zich destijds gevoeld moest hebben. Het beuken van de golven tegen de ommuring staat symbool voor de steken die de kanker gaf in haar leven. De schepjes zand die de muren nog verstevigen moeten, zijn als de behandelingen die zij onderging om de kanker te bedwingen. De golven die het bouwwerk steeds meer opslokken doen me denken aan de sterke vrouw vol levenslust die steeds meer inleverde door de behandelingen die zij onderging. De kanker nam uiteindelijk volledig bezit van haar lijf. Ze verloor het leven aan kanker. Van het bouwwerk aan het strand is inmiddels ook niets meer over... 

Ik loop terug naar de handdoek en mijmer nog wat na. Ik hoop dat mijn kinderen later met plezier terug denken aan het bouwen van burchten op het strand. Net zoals ik hoop dat haar nabestaanden met een warm gevoel zullen terugdenken aan haar. Net zoals ik dat doe, daar op het Franse strand.