Onzekerheid voor slachtoffer explosie Nieuwkuijk

Tijdens een recente operatie bleek dat het linkerbeen, ondanks pogingen om het te stabiliseren, in kritieke toestand verkeert.

De vrouw moet in de komende dagen ingrijpende operaties ondergaan, waarbij plastisch chirurgen proberen de wond te redden. Als dit allemaal mag lukken wordt dit een periode van minimaal een jaar genezing en revalidatie met veel ups en downs. Als de operatie niet mag lukken of niet kan plaatsvinden, betekent dit dat ze ook haar tweede onderbeen kwijt zal raken.

Mijn rechteronderbeen is in de nacht van de explosie afgezet omdat dit been niet te redden was. In die eerste week hebben ze mijn rechter onderbeen nog verder ingekort en voorbereid op een goede pasvorm en functie voor een toekomstige prothese.

Afgelopen vrijdag ben ik geopereerd aan mijn nog behouden linkerbeen wat ook zeer zwaar en complex letsel heeft opgelopen. Ik lig hier in bed en denk: ‘Wat is ons aangedaan? Waarom? Door wie? Hoe dan?’ Wetende dat het zeer waarschijnlijk niet voor ons bedoeld was, voor wie was het dan wel bedoeld? Wat is daar dan in godsnaam aan de hand? En dan nog is het ongeoorloofd zinloos geweld!

In de nacht zelf, op het moment dat het gebeurde en mijn benen geraakt zijn, heb ik gedacht het leven achter me te moeten laten. Met die angst daarvoor ben ik in diepe slaap gebracht en ben ik meegenomen in de ambulance.

Dit moeten afgrijselijke uren zijn geweest voor mijn man, kinderen, moeder, naaste familie en vrienden. Inmiddels weet ik ook dat het voor de hulpverleners ook echt verschrikkelijk moet zijn geweest om dit te zien. Het had nog veel erger kunnen zijn, we hadden te maken kunnen hebben met overlijden, of nog meer gewonden.

Ik besef me dat ik onze lieve hond heb gered, daar ben ik blij mee. Gelukkig hebben mijn man en kinderen dit letsel niet, maar ik gun het mezelf toch ook niet. Ik ben verslagen, ik ben stil, ik heb verdriet maar het letsel wat nog niet onder controle is, hoe onze toekomst eruit gaat zien. We kunnen niet vooruit kijken, we leven van dag tot dag. Ik ben zo boos dat mijn dierbare tijd met mijn gezin samen thuis afgenomen wordt. Ik weet dat ik vanuit het ziekenhuis niet naar huis kan maar dat ik nog een hele lange tijd naar een revalidatiecentrum moet.

Wat zijn de vervolgstappen voor uw herstel?
Ik had gehoopt vrijdag na de operatie een goede uitslag te ontvangen, dat mijn linkerbeen zes weken onbelast moest blijven, maar wel zou kunnen blijven functioneren als sta-functie. Dit was helaas niet het geval.

Het plaatsen van de platen om de botten te verbinden is wel gelukt, alleen de grote wond heeft het begeven doordat deze van binnenuit aan het afsterven was. Dat betekent dat de botten nu bloot liggen en er geen genezing van het bot kan plaatsvinden. Op deze wijze kan er geen sta-functie in het been komen. Er is daarom met V.A.C. pomptherapie gestart. De artsen maken zich grote zorgen om mijn linkerbeen. De chirurg gaat er nu de plastische chirurgie bij betrekken en ze doen hun uiterste best om toch een methode te vinden die de grote wond kan genezen. En dat de platen de mogelijkheid hebben om te hechten, met als uiteindelijke doel een sta-functie van mijn linker been.

Ze gaan met onderzoeken de komende dagen na of er een mogelijkheid is. Zo ja op wat voor manier en dan hopen de artsen op korte termijn die ingreep te laten plaatsvinden. De ingreep zal een hele dag duren. En als dit allemaal mag lukken wordt dit een periode van minimaal een jaar genezing en revalidatie met veel ups en downs. Als de operatie niet mag lukken of niet kan plaatsvinden, betekent dit dat ik ook mijn tweede onderbeen kwijt zal raken. Dit alles betekent dat ik met echt heel zwaar letsel in bed lig en met grote onzekerheid. Ik doe er alles aan om zo goed mogelijk te kunnen herstellen. Zoals eiwitten eten, drie keer per dag uit bed in een rolstoel en fysio-oefeningen doen. Maar uiteindelijk heb ik mijn herstel niet in eigen handen. Ik ben overgelaten aan artsen en specialisten die er alles aan doen wat ze kunnen maar ook zij kunnen niet toveren. Dit is een zijden draadje.

Wat deed het nieuws van de aanhouding van de verdachte met u?
Ik dacht; geweldig, echt geweldig. Maar tegelijkertijd ook: het verandert niets aan mijn/onze situatie. Ik zag de opluchting van de aanhouding bij mijn kinderen en dat deed mij goed. Maar nogmaals we zijn er nog niet want het verhaal van wie? Hoe? Of wat? Is nog steeds niet bij ons bekend. En die open antwoorden hebben wij echt nodig om alles goed te kunnen plaatsen en mogelijk toch nog ons veilig te kunnen voelen in ons mooie thuis.

Afgelopen vrijdag werd ik geopereerd. Voor de derde keer. En toen bedacht ik me: ik lig hier aan de goden overgeleverd terwijl de verdacht de mogelijkheid heeft om zijn zwijgrecht te gebruiken. We weten niet of hij dat gedaan heeft, maar dat idee hield me heel de dag bezig. Iedere dag staat voor mij nog in het teken van overleven. En iedere nacht lig ik nog steeds wakker van adrenaline, boosheid, angst en vooral van het verdriet. We hadden ons leven gewoon goed op orde! En wat volgt nu?